Bij het afsluiten van een hulpverleningstraject gaf de cliënt me dit zelfgeschreven gedicht. Ik werd er stil van…
Toen de chaos nog compleet was.
Hielp je mij stukje bij beetje op mijn pad.
De ene keer een kleine, de andere keer een grote pas.
Maar altijd op een manier waar ik wat aan had.
Je hebt me veel inzichten gegeven.
Me mijn verhaal wel tig keer laten vertellen.
Mijn emoties en gevoelens laten herbeleven.
Me mijn grenzen laten inzien en stellen.
Je hebt me zien opbloeien tot weer een sterke stevige vrouw.
Die met vallen en opstaan een nare periode heeft doorstaan.
De gesprekken waren soms echt zwaar, verdrietig en rauw.
Maar ik ben er klaar voor weer mijn eigen pad alleen verder te gaan.
Ik wil je bedanken voor de tijd die je aan mijn zijde stond.
Voor het vertrouwen dat je me gaf en de fijne gesprekken.
Voor het weer stevig plaatsen van mijzelf op vaste grond.
En t gevoel dat ik mijn leven met mijn kinderen weer kan trekken